His Lovely Wildflower

This short story is a creation of my guy BFF and I thought I’d post it. Of course with his permission. He’s very much in love I can tell. I’m not sure if this is 100% fiction or partly his lovely real-life story. 😉 Enjoy!

 

Of Weddings and Babies

Just this Monday (February 4), one of my closest friends, Ninay, got married. Parang kelan lang, ang haggard namin palagi dahil sa thesis, radio drama, kaliwa’t kanang interviews from different people, late night editing at kung anik-anik pa. Parang dati lang, ang iniisip mo lang palagi ang sarili mo at mga bagay na gusto mong maabot.

Isa lang ibig sabihin nyan, patanda na kami ng patanda. Kung dati lakwatsa at attend lang mga sari-sarili naming birthdays ang present sa social calendar namin, ngayon nag-iiba na. Andyan na ‘yong nagkaka-baby na ‘yong mga kaibigan mo, uma-attend ka na ng mga binyag at mga kiddie parties. At ngayon nga, wedding. Nag-iiba na ‘yong laman ng social calendar mo. Sa opinyon ko, mas nagiging mature na ‘yong mga events sa buhay natin. More responsibilities. Tulad ng pagpapakasal, it takes a lot of courage and readiness to commit to a lifetime responsibility. I’m wondering kung anong feeling nya ngayon na iba na ‘yong apelyido nya. Na iba na ‘yong uuwian nya ng bahay sa mga susunod na mga buwan. Na hindi na magulang at kapatid nya ang makakasama nya sa pagtulog nya. Na hindi na lang din sarili nya ang palagi nyang ico-consider. Ang tapang lang ni Ninay and I salute her for that. Sa dami kasi ng mga hindi magagandang istorya tungkol sa married life, parang minsan mahirap sumugal. 

Hindi ako takot magpakasal, it’s just that I am preparing myself to the least thing that could happen to me. Be an old maid. Walang asawa. Actually, matagal natanggap ko na may malaking possibility na mangyari ‘yon. Not being negative but I see it as the reality. I don’t mind growing old with just my brother and his future family around me. At syempre, kasama pa rin ang parents. I didn’t know exactly kung kailan ko na-accept na I could be an old maid at hindi na talaga sya naging big deal sa’kin. I know sasabihin ng iba na mahirap mag-isa ‘pag tumanda pero pwede naman siguro akong magkaroon ng marami pang kaibigan sa mga susunod na taon.

Hindi ko rin kasi makita ‘yong sarili ko na ikakasal. Ang weird. ano? Pero syempre, change is the only constant thing in the world. Just recently, naisip ko rin na baka pwede rin naman akong ikasal. Few things that changed my mind:

1. Gusto ko ng human blanket kapag malamig.

2. Sige na, gusto ko rin naman may kakwentuhan ng mga kung anu-anong bagay hanggang sa tumanda ako. Kahit non-sense ‘yong topic, ayos lang.

3. Gusto ko ng travel buddy na pwede kahit kailan at kahit saan.

4. 🙂

Na-imagine ko rin paano nga kung may mag-offer ng marriage sa’kin (syempre sana galing sa taong gusto ko di’ba), tatanggapin ko ba? Aba, syempre oo! Hindi ko tatanggihan ‘yon lalo na ‘pag gusto/mahal ko ‘yong tao. Ibig sabihin, reciprocated ang feelings ko. By the time siguro na may marriage proposal para sa ‘kin, eh ready na ‘ko emotionally at kahit paano financially stable na rin ako. Iba ang married life. It needs a lot of hard work from both parties. You are going to share your world with someone na kaya mong makasama sa mahabang panahon. ‘Yong I magiging WE na.

When you get married, syempre sunod dyan baby na. Ninay and James, her hubby, will have their baby blessing around July. Na-excite naman ako para sa kanila. By Christmas, complete family na sila. Bongga lang.

At isa pang malaking responsibility is ‘yong pagkakaroon ng baby. Hindi ko rin makita ‘yong sarili ko na magkaka-anak. Natatakot ako manganak, ‘yon ang unang rason ko. Masakit naman kasi lalo na ‘pag naririnig mo ‘yong mga kwento ng mga kakilala mo about sa pagle-labor nila. Nai-imagine ko pa lang eh ayoko na talaga. Kahit sa dulo ng kwento nila may “Nawawala na ‘yong sakit once na nakita o nahawakan mo na ‘yong baby mo”. Pakiramdam ko pa-consuelo de bobo lang nila ‘yon. Ang sama ko lang eh no. Wala pa nga ako dun sa sitwasyon, umaayaw na ‘ko.

Sabi ng iba, hindi daw kumpleto ang pagkakababae mo kung wala kang anak. Eh paano kung ‘di ka naman talaga pwede magka-anak, ano ‘yon, wala ka ng karapatan maging babae. Ah basta. Nakakatakot pa rin mangananak. Pero tingin ko, mas nakakatakot magpalaki ng anak. Nakakatakot in the sense na magiging mabuting tao kaya sya ‘pag tumanda. Gets mo? Basta ganun.

Again, change is the only constant thing in the world. Habang tumatanda, nag-iiba na ‘yong pananaw mo sa buhay. At sa pagkakaroon ng anak/baby, baka pwede ko rin syang gawin in the future. Baka may K ako para magka-anak. Things that triggered to change my mind:

1. Sayang kasi ‘yong kaputian ko. Hahaha. Ang babaw. Ang selfish.

2. Gusto ko na may magmana ng taste of music and movies ko.

3. Baka kaya ko pang mag-sakripisyo ulit para sa ibang tao at tapos magiging masaya ako.

4. 🙂

Aba, akalain mo ‘yon, ang dami kong sinabi. Sige na, baka maburyong ka na eh.